ای آنک از میانه کران می کنی مکن

با ما ز خشم روی گران می کنی مکن

دربند سود خویشی و اندر زیان ما

کس زین نکرد سود زیان می کنی مکن

راضی شدی که بیش نجویی زیان ما

این از پی رضای کیان می کنی مکن

بر جای باده سرکه غم می دهی مده

در جوی آب خون چه روان می کنی مکن

از چهره ام نشاط طرب می بری مبر

بر چهره ام ز دیده نشان می کنی مکن

مظلوم می کشی و تظلم همی کنی

خود راه می زنی و فغان می کنی مکن

پایم به کار نیست که سرمست دلبرم

مر مست را بهل چه کشان می کنی مکن

گویی بیا که بر تو کنم صبر را شبان

بر بره گرگ را چه شبان می کنی مکن

در روز زاهدی و به شب زاهدان کشی

امشب که آشتی است همان می کنی مکن

ای دوستان ز رشک تو خصمان همدگر

این دوست را چه دشمن آن می کنی مکن

گویی که می مخور پس اگر می همی دهی

مخمور را چه خشک دهان می کنی مکن

گویی چو تیر راست رو اندر هوای ما

پس تیر راست را چه کمان می کنی مکن

گویی خموش کن تو خموشم نمی هلی

هر موی را ز عشق زبان می کنی مکن